İşçi direnişleri ve grevler artıyor. Henüz küçük çaplı ve lokal düzeyde olsa da mücadele birikimi gelişiyor. Sendikalar bazı direnişlerin içinde ya da öncülüğünü yapıyor. Birçoğunda ise sendikaların rolü sınırlı… Sendika ya da TİS hakkı vs. olsun ya da olmasın ilerleme fiili mücadeleyle oluyor. Bugüne kadar savunduğumuz fakat çok da somutlaştıramadığımız mücadele biçimleri kendini gösteriyor. Bizlere düşen bu henüz küçük çaplı hareketle buluşmak, onun daha sistemli bir biçime ulaşması için öncülük edebilmek.
Sendikal alanın durumu ortada. Sendikalara bürokratik deyip geçmenin ve topu taca atmanın hiçbir değeri yok. Bizler siyaset ve partiler üstü sendikacılığı değil sosyalistlerin sendikalarda ideolojik ve politik hâkimiyetini savunuyoruz. Bu, kaba bir tahakküm ilişkisi değil sendikal çalışmanın özgünlüğüne uygun politika ve araçlar demektir. Dar örgütsel hâkimiyet değil esasında doğru çizgiye dayanan ideolojik-politik bir hâkimiyettir.
Bugün sendikal çalışma hiç olmadığı kadar sosyalist bir müdahaleye ihtiyaç duyuyor. Bu hem sendikal alandaki gerileme hem de işçi sınıfı çalışmasının aldığı-alacağı yeni biçimler gereği böyle. Üretimin bu derece parçalara ayrıldığı, sınıfın kendi içerisinde parçalanmışlığı yaşadığı, yasal ve fiili olarak her türlü engelin çıkarıldığı bir gerçeklikte ne tek başına sendikalar bir şey yapabilir ne de sendikal mücadele işyeri ve sendika ekseninde yürütülebilir. Bizler zaten meseleye sadece işyeri ve sendika eksenli, yani salt ekonomik bakmayız ama mesele şu ki salt ekonomik çıkarları elde etmek de artık bu yolla mümkün değil. Sendikaların dar ekonomik çıkarları dahi koruyamamasının, yaşanan tıkanıklığın önemli bir nedeni de bu.
Herhangi bir sendikal çalışma artık işyerini, sendikayı, havzayı, işkolunu, yaşam alanını, sendikal dayanışmayı, uluslararası sendikaları, medyayı/sosyal medyayı, tüketicileri, mağazaları, uluslararası marka ve sermayeyi vb. ilgilendiren ve bunlar olmadan sonuç alınamayan bir boyut kazandı, kazanıyor. Kısacası sendikal çalışma artık daha hareketli, çok bileşenli, geniş kesimlere yayılan bir çalışma demek. Bütün bunları ekonomik örgütlenmelerin, yani tek başlarına sendikaların yapması mümkün değil. Bu yönde ilişkileri güçlü olan sendikalar belli sonuçlar alabiliyor ancak bunlar bir istisna oluşturuyor. Doğal olarak sendikal çalışmanın kendisi artık daha fazla politik bir organizasyona ihtiyaç duyuyor. Bu politik organizasyonu yapabilecek olanlar da bizlerden başkası değil.
Bunları henüz yeterince tartışmadık ve yeni bir pratik ortaya koymadık. Fiili-meşru mücadeleye dayalı yeni bir sendikal hareket derken ne kastettiğimizi henüz bizler de yeterince somutlayamadık. Yetersizliğimiz bu soruna eğilmememizle ilgili.
İşçi sınıfı kağıt üstünde eski önemini ve belirleyiciliğini koruyor fakat pratikte çekinmeden söylemeliyiz ki “konu mankeni” gibi bir hal almış durumda. Politik hareketlerin bir yılına bakın; işçi sınıfı çalışmasına dair ne yapmış; hangi kampanya ya da çalışmaları yürütmüş, ne kadar gücü bu alana seferber etmiş, hangi projeleri ortaya koymuş, buna dair ne kadar yazmış, ne kadar kadro yetiştirmiş ya da eğitim gerçekleştirmiş?
İşçi sınıfı içerisinde çalışma görece zordur. Zordur çünkü genel bir propaganda ve geleneksel tarzlarla sonuç alınamaz. Zordur çünkü sonuçları kısa vadede kendini göstermez. Zordur çünkü üretimden gelen güce, yani sistemin çarklarına müdahale eder. Zordur fakat bir o kadar verimli, etkili ve kalıcıdır. Bizler kolay olanı seçiyoruz ve kolayca da kaybediyoruz. O zaman ilk olarak bu sorunlara eğilecek, pratik müdahaleye dönük tartışma yürüteceğiz. DDSB kampı bu müdahalenin bugün en önemli aracı olacaktır.
En başta sınıf perspektifinden Haziran İsyanı’nın fakat temel olarak üretim, sermaye ve işçi sınıfının yapısının; sendikal alanın; sınıf çalışmasının; fiili-meşru mücadele ve yeni sendikal hareketin tartışılacağı eğitim kampı, ortaya çıkaracağı sonuçlara bağlı olarak mücadelemizi daha da ileri taşıyacaktır. Bunun için hazırlanmalı, müdahale etmeli ve sınıfsal iradeyi geliştirmeliyiz.
